Op de universiteit bloeide ik sociaal. Ik was lid van meerdere studentenorganisaties, woonde met leuke huisgenoten en had een hechte vriendengroep. Omdat ik op een middelgrote school zat, had ik ook een groot aantal vriendelijke kennissen. Het grootste deel van mijn vrije tijd bracht ik door omringd door andere mensen; omdat ik extravert was, werd ik daar heel blij van. Vier jaar lang had ik een enorm gevoel van verbondenheid met mijn studentengemeenschap, zonder ooit heel hard te hoeven werken om mogelijkheden te vinden om te socialiseren.
Maar dit veranderde allemaal drastisch na het afstuderen. Ik kreeg een voltijdbaan en verhuisde naar een nabijgelegen stad, waar ik een eigen appartement kreeg. Ik vond het geweldig om alleen te leven en de echte wereld te betreden, maar de overgang was uiteindelijk veel moeilijker dan ik had verwacht. Omdat ik naar een redelijk regionale universiteit ging, dacht ik dat veel van mijn vrienden na schooltijd in de omgeving zouden blijven, maar ik had het mis. De meesten van hen kregen uiteindelijk een baan buiten de staat en verhuisden de zomer na hun afstuderen. Mijn sociale kring kromp dramatisch, en ik had veel meer vrije tijd dan ik wist wat ik ermee moest doen. Ik voelde me volkomen geïsoleerd en besefte dat ik niet echt wist hoe ik nieuwe vrienden moest maken.
Tijdens deze overgang richtte ik me op rotsklimmen, een hobby die ik op de universiteit heb opgepikt, om bezig te blijven.
Elke keer als ik geen plannen had, maar er toch wel een paar wilde, reed ik naar de klimhal en werkte een paar uur aan nieuwe routes. Klimmen, in het bijzonder boulderen, was voor mij de perfecte afleiding, omdat het in wezen lijkt op het oplossen van een grote puzzel. Om met succes een route te sturen (klimmerjargon voor 'klimmen'), moet je je een strategische beweging tegelijk een weg omhoog langs de muur banen. Het vereist serieuze focus; u moet leren de muurgrepen te herkennen en ze in uw voordeel te gebruiken, en weten wanneer en hoe u uw lichaamsgewicht moet verplaatsen om bij elke greep te komen. Het is een zware training, zowel mentaal als fysiek, wat het voor mij zo bevredigend maakt.
Op de universiteit klom ik één keer per week; nu ging ik drie tot vier keer per week naar de sportschool. Ik begon me merkbaar sterker te voelen en probeerde hardere routes te sturen. Binnen een paar maanden ging ik van klimroutes met rotsblokken van V0 tot V2 naar routes van V3 tot V5. Als je niet bekend bent met boulderen, is dit een aanzienlijke sprong in moeilijkheidsgraad. (De meeste sportscholen halen meestal maximaal V10 of V11.) Op de universiteit had ik nooit gedacht dat ik V5's zou beklimmen - dat waren de routes waarop ik achterover zou leunen en andere klimmers zou zien aanpakken. Nu beklom ik met succes routes die ik voorheen nooit zou hebben geprobeerd – en ik voelde me trotser op mezelf dan ooit.
Omdat ik me gesterkt voelde door mijn vooruitgang, realiseerde ik me dat ik tot meer in staat was dan ik eerder dacht, en dat heeft me echt geholpen een gevoel van doel te vinden gedurende deze tijd.
Tot mijn verbazing bleek de klimhal de perfecte plek om nieuwe mensen te ontmoeten.
Ik ging klimmen om bezig te blijven en sterker te worden, maar toen ik het vaker begon te doen, merkte ik dat veel van dezelfde stafleden en klimmers elke avond de sportschool bezochten. Deze vertrouwdheid was eigenlijk heel geruststellend – zelfs als mijn interacties met anderen minimaal waren, was het simpelweg een paar uur in de buurt zijn van andere mensen in een sociale omgeving voldoende om me aanzienlijk minder eenzaam te laten voelen. Het voelde heel goed om een plek te hebben waar ik altijd heen kon en wist dat ik een vriendelijk gezicht zou zien. Op deze manier zorgde het doorbrengen van meer tijd in de klimhal ervoor dat ik me minder alleen voelde.
Omdat klimmers in de sportschool de muurruimte delen, zijn er ook veel mogelijkheden om informeel te kletsen. Het is niet ongebruikelijk dat klimmers met elkaar praten over de routes aan de muur, en via deze interacties heb ik veel mensen ontmoet. Na verloop van tijd veranderden deze korte gesprekken in langere gesprekken en uiteindelijk in vriendschappen. Het bleek eigenlijk een geweldige plek om nieuwe vrienden te maken, omdat iedereen al één grote gemeenschappelijke interesse met mij deelde.
Ik ontmoette een van de huidige beste vrienden gedurende deze tijd in een klimhal. Ik was naar de sportschool gegaan om te klimmen met mijn broer (we maakten af en toe plannen, maar hadden toen meestal een volledig gescheiden sociaal leven) en zijn vrienden. Mijn toekomstige vriend had toevallig een relatie met een van de vrienden van mijn broer, en het klikte meteen.
We raakten in eerste instantie in gesprek omdat ik haar om advies vroeg over een route. Maar na een paar uur samen klimmen en praten, beseften we dat we nog veel meer soortgelijke interesses hadden, zoals yoga en wandelen. Ook zij was op zoek naar meer vrienden om mee te klimmen, dus begonnen we plannen te maken. Twee jaar vooruit en ze is nu een geweldige vriendin en een van de weinige mensen die ik wekelijks zie. Ja, technisch gezien hebben we elkaar ontmoet via gemeenschappelijke vrienden, maar het waren die ontmoetingsplaatsen om al vroeg samen te klimmen, toen ik me helemaal in mijn element voelde, dat onze vriendschap echt tot bloei kwam.
Door het klimmen kreeg ik het gevoel dat ik weer tot een gemeenschap behoorde – en dat geldt nog steeds elke keer als ik naar een nieuwe reis reis.Een ander voordeel van de klimgemeenschap is dat het elke sportschool of stad overstijgt. In december bezocht ik familie in Chicago en besloot toen ik daar was een plaatselijke klimhal uit te proberen. Ook al was ik er nog nooit geweest en kende ik geen enkele persoon in de kamer, ik voelde me nog steeds volkomen welkom en comfortabel toen ik daar klom. Het is best geweldig om te weten dat ik naar elke stad kan reizen die een klimhal heeft en ergens naartoe kan gaan waar ik het gevoel heb erbij te horen.
Ik heb nu twee jaar niet gestudeerd en ik vertrouw nog steeds op de sport als ik me eenzaam of overweldigd voel. Ik ontmoet ook nog steeds nieuwe mensen in mijn plaatselijke sportschool. Rotsklimmen is voor mij een heel bijzondere bezigheid; het was mijn uitlaatklep tijdens een hobbelige tijd, het liet me kennismaken met veel van mijn goede vrienden, en het heeft me tijdens de overgangen in mijn leven een gevoel van gemeenschap gegeven.
Klimmen is duidelijk een groot deel van wie ik ben geworden, en ik zal altijd dankbaar zijn dat ik deze gemeenschap heb gevonden toen ik dat deed. Sterker nog, ik zal altijd blij zijn dat ik mezelf op een nieuwe plek heb neergezet, want dat heeft me uiteindelijk geholpen een plek te vinden waar ik me weer thuis kon voelen.
